Verdomme. Hoe durft ge.

Dat gij zo graag mijn gedacht leest, zegt gij als ge mij tegenkomt ergens ten velde. “Ze moeten u een column geven. Of ge zoudt uw schrijfsels kunnen uitgeven. Alles wat gij doorgaans op feesboek post, gebundeld In een boek. Ja. Ik haal me uw personages zo voor de geest. Wat een buurman hebt gij daar toch, zeg.”

Wel, beste liefjes. Omdat gij steeds weer zo enthousiast zijt over mijn neergeschreven wedervaren, publiceer ik hier een bloemlezing uit mijn gedacht. Ongezouten en uitermate ongezellig, speciaal voor jullie. En wilt gij mij alsnog een dik vet betaalde column aanbieden, dan kunt ge bij gelegenheid op mij rekenen. — Elke Peeters

Ik kreeg er weer een over de vloer. Een vrouw.

Zij, die het initiatief nam om een afspraak te maken in mijn boetiek, reserveerde haar tijd om speciaal naar Antwerpen te rijden, files te trotseren, een zuinige parkeerplaats te vinden en steil den Dam op te lopen met een doel. Vandaag zou deze vrouw de outfit van haar dromen vinden.

Daar was ze dan. Netjes op tijd. Ietwat zenuwachtig, vol hooggespannen verwachtingen. Koffie om op adem te komen. Een blik in de rekken, verhalen over onzekerheden, wensen en het eigen mensenlijf met cellulitis op de kont, een buikje, flubberarmen, de taille die mettertijd verdwijnt. Modellen en kleurenkaarten erbij. Alle tips en stijltruken uit de kast.

Ongetwijfeld vraagt gij u af waar ik eigenlijk feitelijk naartoe wil met dit verhaal. Droomt niet iedere vrouw van zoveel aandacht? Lees gerust verder.

Er is een reden waarom ik deze post publiceer met 8 maart, Internationale Vrouwendag, in het vooruitzicht. Want twee uren en enkele koffies later besluit de vrouw haar bezoek met de welgemeende woorden: “Zo mooi dat ik ben in deze outfit, ik lijk wel slank! Elegant! Prachtig! Nooit gedacht dat ik me ooit weer aantrekkelijk zou voelen!”.

Meteen gevolgd door de al even welgemeende: “Ik moet dat vragen aan mijn man”.

Wel, beste vrouw. Zijt gij niet beschaamd? Hoe dùrft gij, verwend, Westers luxepaard, zeggen dat gij toestemming moet vragen aan uw man? Gij, die alle kansen krijgt om zelf uw leven in handen te nemen. Nu en in de toekomst. Gij, die zonder obstakels naar school mag om te leren lezen, schrijven en nadenken. Om een vak te leren, opdat gij voor uzelf en de uwen zoudt kunnen zorgen. Gij vertelt mij nu dat gij toestemming moet vragen aan uw man om een klééd te mogen kopen?

Neen. Ik weiger uw uitspraak te aanvaarden. En ondanks alles wat ze u ooit wijsmaakten, zoudt gij dat beter ook doen. In de plaats van u onderdanig te wentelen in andermans gedacht.

Verdomme. Hoe dùrft ge.